درووووود....
آهار به توچال را قبلن رفته بودم...2 بار...از روی یال...و با چه خوشی و چه مصایبی
...برنامه ای پرخاطره
...امروز قراره که از دشت سکوت صعود کنیم وبه قله برسیم... برنامه ای جدید با جذابیت ویژه ای برای من که این دو مسیررا با هم مقایسه کنم...
قبل از 7 صبح میدان آهار هستیم ...گله ای پرشمار،، سحرخیزترازما،، پیشقراول شده اند برای صرف ناشتایی... و راه کوچه پس کوچه های آهاررا بسته اند...بره های کوچولو پا به پای بزرگترها میدوند تا از گله عقب نمانند...و بزرگترها ، یکی لنگ میزند و دیگری با نشانی زخمی ازحمله گرگها...صبر می کنیم تا گله بگذرد...
بازار سلفی با گله هم داغ داغ است...
مسیر را تا امامزاده به سرعت طی می کنیم... امروز وقتی برای تلف کردن نداریم... برنامه طولانی ست وباید بجنبیم...
صبحانه در امامزاده هم به سرعت و 40 دقیقه ای صرف میشود و با تذکرات سرپرست جدی و مهربان برنامه ،جناب دماوندی عزیز،همگی آماده ایم برای حرکت مجدد...
آب برمی داریم و به سرعت به طرف دشت سکوت ،، که امروز سکوتی در آن دیده نمی شود ولبریزست از لشگر جیرجیرکها که مهمان فصل گرما و خشکی دشت سکوتند...
حرکت به طرف یال ...که مستقیما به دشت باز میشود ... خوشبختانه روی یال هوا خنک تر است و حرکت با طمانینه حاجی صعود را برای همگی مان دلپذیرتر ساخته...
سنگ چین هایی روی یال را نشانه گذاری کرده...
شیب مداوم نفس ها را بریده و صحبتی هم از علل شکست امپریالیسم در کشورهای در حال توسعه نیست و بنابراین عکاس زحمتکش برنامه ،، آقا اسماعیلی عزیز ،، پولتیک های جدید میزند و بهانه ای برایمان می تراشد که نفسی تازه کنیم : خب نیم دایره بزنید - صاف وایسا - آقا سرتو نخاروووون
قله توچال و کوهستان پیرامون آن به صورت یک خط الراس شرقی – غربی در جناح جنوبی رشته کوه‌های البرز مرکزی و در شمال شهر تهران قرار دارد. این کوهستان از شمال به دره رودخانه‌های جاجرود و شهرستانک و از غرب توسط خط الراس کم ارتفاع‌تری به قلل شمالی کوه‌های کرج متصل می‌باشد.
توچال بلندترین ارتفاع شمال تهران از طریق شانه غربی خود موسوم به هومند به ارتفاع 3900 متر به گردنه 3700 متری شهرستانک و سپس به قله شاه نشین بزرگ به ارتفاع 3850 متر متصل میشود و از سمت شرق توسط خط الراس قوسی شکلی پس از تشکیل قلل پیازچال و لزون از طریق گردنه کوتاه لوپهنه به قلل دارآباد ارتباط می‌یابد.
قله از طریق جناح شمالی هومند به قله قزقونچال و یال‌های فرعی منطقه آهاربشم و شهرستانک منتهی می‌گردد این خط الراس شمال توچال را از طریق قله قلعه دختر و سی چال به گردنه دیزین و سپس به سایر بلندی‌های البرز مرکزی متصل می‌سازد.
حرکت کماکان بدون استراحت ادامه دارد...هرازچند گاهی نفس گیری های 2-1 دقیقه ای و جرعه آبی که آخرین بازمانده آب همراهمان است...
بالاخره در ارتفاع حدود 3600 درپناه آخرین سنگ چین مسیر، وقت استراحتی ازحاجی می گیریم برای تجدید قوایی با میوه ورفع عطش ...
امروز، آقا مجتبی برادر کوچک و دوست داشتنی پرسون هم همراهمان است با کوله باری از خاطرات شیرین و میوه های خوشمزه
و مجددا حرکت...عبور از آخرین برفهای بجا مانده از زمستان ما را به گردنه ای میرساند که بعد از برنامه با بررسی ثبت مسیر کاشف به عمل می آید که فقط 30 متر با قله قزقونچال فاصله داشته ایم...
مسیر طولانی تر از آن چیزی ست که حدس میزدم و قله درست در میدان دید و روبرو ، ولی بسیار دور از دسترس
مقداری از برف تمیز لایه های زیرین، در بطری ها بر میداریم و ادامه راه ...
در حالی که دیگر از رسیدن به قله کاملن ناامید شده ام و ساعت قله را حدود 5 بعدازظهر پیش بینی می کنم گردنه را دور می زنیم و از حاجی لیدر مژده ای میرسد...این هم ایستگاه 7 ...
خداای من... بر این مژده گر جان فشانم روااااست...
امیدی دوباره ...بقیه مسیر تا قله پاکوبی طولانی ست که بدون عبور از ایستگاه 7 با میانبری حساب شده و زیگزاگی ما را به پای قله میرساند ...
و حالا چشم در چشم آن دلبر طنازیم ...هر از گاهی نیم نگاهی به آن بلند قد می اندازم : هر چی می کشم از دست تو می کشم
و بالاخره 15.40 قله توچال با جماعتی زائرمتعجب از ذوق و شیدایی ما...
20 دقیقه ای عکسهای یادگاری ست و بعد هم تله سواری و فرود تا ایستگاه 2 وحالا نوبتی هم که باشه نوبت ناهاری دیرهنگام...
و بعد از ناهار...با قسم و آیه راضی کردن حاجی به راه اصلی تا پارکینگ
و 19.30 ولنجک و مینی بوس آقا طهماسبی و پایان خوشی دیگر...
هویج بستنی موعووووود که همگی مهمان آتیه ایم...
نوش جان...
تا بعد...
آتیه
