بسم الله الرحمن الرحیم
این چه رازی ست نهان در دل کوهستانها
که همه خستگی اش تازه نماید جانها
کوله بر دوش گرفتیم و کشیدیم به کوه
زیر برف خفن و چله ی تابستانها
حافظ خانه نشین داشت اگر دیوانی
ما سرودیم در این کوه بسی دیوانها
برنامه امروز جمعه پنجم آذر ماه 95
توچال از مسیر ولنجک
ساعت 30/5 صبح همراه با سوز و سرمای غافلگیر کننده که در این موقع از فصل سال کم سابقه بوده ، با نیم ساعت جابجای نسبت به روال برنامه های گذشته به سبب کوتاه شدن زمان روزها از مبداء همیشگی (مقابل فرهنگسرای بهمن) به مقصد ولنجک با همراهی همنوردان خونگرم و مشتاق صعود برفی ، به راه افتادیم.
در آغاز برنامه و اولین صعود برفی امسال شاهد استقبال زیاد کوهنوردان تهرانی بودیم. بطوریکه در ساعت 6.15 صبح ، مسیر پیاده روی ولنجک علیرغم سرمای سوزان زود هنگام با تردد انبوه مشتاقان صعود برفی همراه بوده است.
برای حقیر در ابتدای صبح هنگام خروج از منزل تحمل این سرما باورپذیر نبود ولی شور و اشتیاق فراوان به جهت سیر در طبیعت برفی کوهستان به همراه همنوردان پر انرژی ام دشواری سوز و سرمای ابتدای صبح را از یادم برد و تا انتهای برنامه هم به سبب تکاپوی زیاد، سرمای هوا را از یاد برده بودم.
با ادامه پیمایش از مسیر ولنجک به توچال با عبور از میان برف و مه که دامنه کوه را پوشانده بود ، مناظر زیبایی بسان دریایی از مه را از فراز ارتفاعات توچال شاهد بودیم ، بطوری که حداقل چنین پدیده ای در اقلیم تهران کمتر دیده می شود.( هرچند این مناظر در شمال کشور و در دامنه های شمالی البرز غالبا به چشم می خورد)
در این حال و هوا ساعت 8.45 به ایستگاه 2 تله کابین توچال رسیده و در رستوران آن مجموعه وعده صبحانه را در کنار خیل انبوه کوهنوردان مشتاق تناول نمودیم.
ساعت 9.20 دوباره به مقصد ایستگاه 5 تله کابین توچال به راه افتادیم.
یکی از زیبایهای وصف نشدنی برنامه امروز و شرایط بوجود آمده جوی این بود که هرچه به سوی ارتفاعات گام بر می داشتیم ، از حجم مه کاسته می شد و از میان باد و بوران و تشعشعات نور خورشید ، کریستالهای برفی در هوا معلق می شدند که پیامد این فعل و انفعالات ، عکاس خوش ذوق و پر انرزی مان (آقا علیرضا) را برای شکار صحنه های ناب از گروه دور می نمود و آقا غرات عزیزمان را که بدلیل کم خوابی شب گذشته مانند همیشه پر انرزی نبودند با زمزمه اشعار زیبا به ذوق آورده و سبب جوشش یوهو های زود هنگام خانم دکتر شده بود که هر از گاهی با بانگ لیدر گروه ، افراد دوباره به صف می شدند.
با چنین اوصافی ، راس ساعت 12.15 در شرایط غیر منتظره خودمان را مقابل پناهگاه مقصد دیدیم که علیرغم وجود برف در مسیر صعود و عبور از مسیر های میانبر ، انصافا هیچ گونه آثار خستگی در گروه نمایان نبود.
به محض رسیدن به پناهگاه ایستگاه 5 ، ناگزیر جهت فرار از وزش باد شدید و سوز سرما بهمراه یخ ریزه ها به داخل پناهگاه روانه شدیم که قطعا یکی از شلوغ ترین روز های سال را میزبانی می کرد. در گوشه از پناهگاه جا گرفته و حدود 90 دقیقه مشغول صرف نهار و استراحت و تدار چای دلچسب ویژه سرمای کوهستان شده بودیم.
پیشنهاد بنده به جهت رعایت ایمنی ورزش کوهنوردی و لذت از زیبایی های مختص این فصل با چنین شرایط جوی که کوهستان اوج بی رحمی خود را به نمایش می گذارد ، حتی المقدور تردد از مسیرهایی صورت پذیرد که دارای پناهگاه بوده و در غیر این صورت با بهمراه داشتن تجهیزات کامل کوهنوردی که ایمنی فرد را تا حد قابل اطمینانی تضمین نماید ، الزامی به نظر می رسد تا انشااله شاهد زییایی های این رشته مهیج ورزشی باشیم نه خدای ناکرده خطرات و حوادث تلخ که متاسفانه هر از گاهی اخبار آن در رسانه ها منتشر می شود.
ساعت 13.45 با ندای لیدر کارکشته مان آهنگ برگشت نمودیم و در میان وزش بادهای شدیدتر از موعد صعود که معمولا از ساعت 14 (رعایت قانون14) به بعد بیرحمانه بر پیکره کوهستان می تازد ، مجددا به سمت ولنجک سرازیر شدیم.
در این برنامه به مدد نقاط پوشیده از برف تازه ، با سهولت بیشتر با صرف زمان 90 دقیقه به ایستگاه 2 رسیده و با دمی تجدید قوا و صرف میوه ، مجددا از مسیرهای میانبر خاص این گروه ، ساعت 17.15به انتهای برنامه امروز رسیدیم.
از تک تک عزیزان همنوردان همراه برنامه امروز که برگی از دفتر خاطراتمان را به زیبایی هرچه تمامتر زرین نمودند تشکر و قدردانی می نمایم.
در پناه حق و تا صعودی دیگر بدرود.
