ای کــوه سترگِ برف بـــر دوش      ای قلــــــۀ رازدار خامـــــــــوش
با قامت تاق و بُرز و کوپـــــــال      بر نطع زمین، چو رستــــــم زال
خارای تو را صلابــــــت گـــــرز      ای خسته ترین چکــــاد البـــــرز

با هیبتـی این چنین تهمتـــن!      فـــــرزانــــۀ داغــــدار میــهـــــن!
ز ابریشم زلفت آشکـار است      غم های دل تو بی شمار اسـت
از رعد و تگـــرگ و باد و بـــاران      گستاخــی بــــی امان توفــــان
هیچت نبود هراس و تمکیــــن      دل زنده در این جهـان چرکیــــن
تندیــــس شگفـت روزگـــــاری      بــــر شـانۀ خــــاک، استــــواری
بگسسته مباد مهر و پیونــــد      هان ای شرف وطن، دمـــاونــــد

 

 

کوه دماوند کوهی در شمال ایران است که بلند ترین کوه ایران و خاورمیانه و بلندترین قلهٔ آتشفشانی آسیا است.

این کوه در قسمت مرکزی رشته‌کوه البرز در جنوب دریای خزر و در بخش لاریجان شهرستان آمل قرار دارد. کوه دماوند که از نظر تقسیمات کشوری در استان مازندران قرار دارد، به هنگام صاف و آفتابی‌بودن هوا، از شهرهای تهران، ورامین و قم و همچنین کرانه‌های دریای خزر قابل رؤیت است. کوه دماوند در سی‌ام تیرماه سال ۱۳۸۷ به عنوان نخستین اثر طبیعی ایران در فهرست آثار ملّی ایران ثبت شد. همچنین کوه دماوند از سال ۱۳۸۱ به عنوان «اثر طبیعی ملّی» در شمار مناطق چهارگانهٔ ارزشمند از نظر حفاظت محیط زیست قرار گرفته‌است.

از دماوند در اساطیر ایران هم یاد شده‌است و شهرت آن بیش از هر چیز به این سبب است که ضحاک (پادشاهی ستمگر و اژدهافش) در آن به بند کشیده شده‌است. در آثار ادبی فارسی نیز فراوان به این اسطوره و به طور کلّی‌تر کوه دماوند اشاره شده‌است.در بندهش اینچین آمده: رود هرهز (هراز) در تپرستان است و از کوه دماوند سرچشمه می‌گیرد. قصیدهٔ دماوندیه ملک‌الشعرای بهار هم معروف است. دماوند دارای چشمه‌های آب گرم لاریجان، اسک و وانه است.

ارتفاع کوه دماوند
منابع مختلف اندازه‌های گوناگونی برای ارتفاع کوه دماوند از سطح آب‌های آزاد ذکر کرده‌اند. به نقل از درگاه ملّی آمار ایران، ارتفاع این کوه ۵٬۶۱۰ متر است، از جمله پایگاه ملّی داده‌های علوم زمین ایران و وب‌گاه رصدخانهٔ زمین ناسا، ارتفاع ۵٬۶۷۰ متر و ۵٬۶۷۱ متر را نیز برای قلّهٔ این کوه ذکر کرده‌اند. دائرةالمعارف فارسی فهرستی شش موردی از ارتفاع‌هایی را که برای این قلّه آمده‌است ذکر می‌کند که از ۵٬۵۴۳ تا ۶٬۴۰۰ متر می‌رسد.

ارتفاع نسبی دماوند، که با اندازه‌گیری ارتفاع قلّه نسبت به پست‌ترین درّهٔ بین این قله و نزدیکترین قلّهٔ مرتفع‌تر تعیین می‌شود، ۴۶۶۱ متر است که دماوند را در ردهٔ دوازدهم بلندترین قلّه‌های دنیا از نظر ارتفاع نسبی قرار می‌دهد.

 

 

شروع برنامه : مقرر بود ساعت 4:00 بامداد چهار شنبه 20/5/95 از محل فرهنگسرای بهمن برنامه آغاز و مابقی همنوردان در طول مسیر به تیم ملحق شوند.

ساعت 4:45 آخرین نفرات سوار مینی بوس شده و به سمت پلور حرکت کردیم.

ساعت6:30 به پلور رسیدیم و از آنجا تا بارگاه دوم (منطقه گوسفند سرا) توسط یک دستگاه نیسان حرکت کردیم. کرایه هر نفر 10 هزار تومان بود. پس از حدود 45 دقیقه به گوسفند سرا در ارتفاع حدود 3000 متری رسیدیم .کوله ها رو سبک کردیم و قسمت سنگین بار رو با قاطر به سمت بارگاه سوم فرستادیم.

کرایه حمل بار توسط قاطر از کوله ای 50 هزار تومان تا 100 هزار تومان تعیین میشد که در نوع خودش بینظیر بود.

هوا بسیار خنک و عالی بود. صبحانه مختصری خوردیم و حدود ساعت 8:30  به سمت بارگاه سوم حرکت کردیم.

 

 

زاویه شیب در طول مسیر تا بارگاه سوم متغیر بود ولی در مجموع و در حالت میانگین شیب مناسب و نه چندان تندی پیش رو داشتیم. در کل راه هیچ چشمه آبی وجود ندارد ، در نتیجه آب به مقدار کافی باید همراه داشته باشیم.

در بیشتر قسمت های مسیر تلفن همراه (اپراتور اول) آنتن داشت.

 

 

پس از حدود  4 ساعت و نیم کوهپیمایی با سرعت پایین ، ساعت 13:00 به بارگاه سوم در ارتفاع 4200 متری رسیدیم.

به علت تعداد زیاد مشتاقان صعود به قله ، جای خالی در بارگاه جهت اسکان وجود نداشت و به ناچار 2 چادر اجاره و 2 چادر برپا کردیم. با توجه به امکان بروز طوفان چادر ها رو با دقت و محکم مهار کردیم.

 

 

تا اینجا هم موبایل آنتن میداد ولی گه گاه قطع و وصل میشد.

داخل بارگاه تقریباَ همه جور امکانات غذایی لازم وجود داشت. همچنین امکان استفاده آب شرب چشمه نیز مهیا بود. البته به کسانی که مشکل معده دارن توصیه میشه از این آب استفاده نکنن.

بعد از صرف میان وعده سبک و کمی استراحت در حدود ساعت 15:30 جهت هم هوایی به سمت بالا حرکت کردیم.

از اینجا به بعد شیب مسیر زیاد میشه در نتیجه نباید سریع حرکت کرد .

در سمت شرق و غرب مسیر صعود 2 نهر آب وجود دارد که مشخصاً  از برف بالا دست تغذیه میشه.

پس از یک ساعت و نیم صعود به ارتفاع نزدیک به 4700متری رسیدیم. اینجا بود که علائم کمبود اکسیژن و ارتفاع زدگی در بعضی از بچه ها به بصورت خفیف ظاهر شده بود. کمی نشستیم و با توجه به اینکه بیشترازاین هم نمیخواستیم بالا بریم به سمت پایین برگشتیم ، ساعت 18:00 به بارگاه سوم رسیدیم و مشغول خوردن میوه و صرف شام سبک شدیم.

 

مقرر شد ساعت 3:30 بامداد بیدار بشیم که تا 4 آماده و به سمت قله حرکت کنیم.

ساعت 22:00 خوابیدیم .هوا سرد شده بود و داخل چادر به راحتی نمیشد خوابید، حتی بعضی ازهمنوردها ترجیح دادند با کفش بخوابند.

یکی دو ساعت بعد باد با سرعت خیلی زیاد شروع شد و همچنین برودت هوا هم بالا رفت. اوضاع تا ساعت 4 بامداد به همین منوال بود.

با توجه به شرایط و تشخیص آقای تاجبخش زمان صعود با توقف باد مرتبط شد.

با توقف باد و صرف صبحانه بسیار مختصر و سبک ، ساعت 5:45 به سمت قله حرکت کردیم. سرمای زیر صفر(حدود 4- درجه) باعث شده بود همه لباس گرم و مناسب تن کنن. البته یکی از اعضای گروه به علت حال نامناسب از صعود انصراف داد.

 

 

مسیر حرکت کوهنوردهایی که زودتر حرکت کرده بودن از روی نور چراغ های سربند(Head Light) آنها تا خود قله کاملاً مشخص بود و صحنه بسیار زیبایی رو رقم زده بود.

سرما به اندازه ای بود که 2 نهر آبی که در طرفین مسیر وجود داشت یخ زده بودند.

حدود ساعت 9 صبح استاد تاجبخش، به خاطر علائم خستگی و بیخوابی شب گذشته در یکی از همنوردان ، گروه را به سوی قله راهی نمودند.

 

گروه پیشرو به آبشار یخی در ارتفاع 5100 متری رسیدند و بعد از کمی استراحت مجدداً حرکت کردند.

همنوردان باقی مانده حدود ساعت 10 به آبشار یخی رسیدند ولی با توجه به شروع علامتهای ارتفاع زدگی همنوردمان ،استاد تاجبخش دستور فرود به ایشان داده ، خود نیز به همراه ایشان به سمت پایین حرکت نمودند.

 

 

با توجه به تحقیقاتی که انجام داده بودیم، در طول مسیر از انواع آجیل ، خرما، کشک خشک، لیمو ترش و میوه به میزان لازم و نه زیاد استفاده میکردیم. البته آب از قلم افتاد.

از ارتفاع 5000 متر به بالا کمبود اکسیژن کاملا محسوس بود و به ازای هر 100 متر صعود به چند دقیقه استراحت نیاز بود.

از ارتفاع 5400 متر به بالا گاز گوگرد نیز کار رو سخت تر میکرد.

 

 

از اینجا به بعد تیم چند دسته شد (موضوعی که بعداً مورد اعتراض استاد تاجبخش قرار گرفت) و همنوردان بین ساعت 12:10 تا 13:30 به قله رسیدند.

 

 

ساعت 13:15 من (کاوه) و پوریا به سمت بارگاه فرود رو شروع کردیم.

از سمت غرب مسیر و شن اسکی کنان و خیلی سریع پایین اومدیم. بین مسیر کمی استراحت کردیم ولی در نهایت ساعت 15:15 بارگاه سوم بودیم.

 

 

جایزه فتح قله یه دیس ماکارونی داغ و خوشمزه بود که بچه های تیم کشور اوکراین به ما دادند.

بقیه تیم هم در 2 قسمت تا ساعت 17 به بارگاه رسیدند.

سریع جمع و جور کردیم و ساعت 18 به سمت گوسفندسرا پایین اومدیم.

ساعت 20:10  از گوسفند سرا و سوار نیسان به سمت رینه رفتیم. 45 دقیقه تا مینی بوس طول کشید و بعد از اون حدود یک ساعت تا تهران.

 

                                                                             پایان برنامه