تا لطف خداوند ی او زیب جهان است،

آراسته از قدرت او کون و مکان است،

من عاشق کوه ام سخن از کوه سرایم،

در مذهب ما کوه همی قبله جان است،

افروخته از لاله به دامان خود آتش،

معروف به (آتشکه ) از ایرو به جهان است،

خواهی اگر از جنت و فردوس نشانی،

در دامنه خرم کوه سبلان است.

 

برنامه این هفته ما قله آتشکوه به ارتفاع 3780 واقع در البرز مرکزی ست. شروع حرکت گروه مانند همیشه راس ساعت مقرر از فرهنگسرا بهمن در ساعت 5 بامداد آغاز گردید، البته با این تفاوت که میدل باس نو و تر تمیز تری زحمت سرویس این بار را می کشید.

 پس از تکمیل ظرفیت با سایر همنوردان در طول مسیر داخل شهر، با پشت سر گذاشتن گردنه قوچک شهر تهران را هم در پشت کوه جا گذاشته و بطرف منطقه لواسان سرازیر گشتیم، از لواسان مسیری تقریبا 7کیلومتر ی در جاده ای با آسفالت مناسب را طی کرده تا به روستای زیبای افجه رسیدیم و راس ساعت 6.30 صبح از این محل حرکت گروه به سوی قله آغاز گردید.

 

 

جنب و جوش داخل روستا در ابتدا ی صبح روز تعطیل و حرکت گروهی و یا تکی روستاییان در مسیر رودخانه و دره خبر از رسیدن زمان چیدن میوه های آنان داشت، محصولی که دسترنج  یکسال زحمت آنان را به طرف ما مصرف کنندگان شهری سرازیر می کرد.

هر چند عبور از وسط رودخانه خشک شده ای که همین دو ماه پیش برای عبور از روی آن  چند بار از روی تیرهای چوبی و سنگ ها گذشتیم و کیف کردیم الان چنگی به دل نمی زد، اما شاخه های درختان گیلاس که از باغ های کنار کوچه باغ بیرون زده بود، زیبا و هوس انگیز می نمود.

با عبور از این مناظر و پس از پر کردن آب در کنار آخرین باغ ها به مسیر خود به طرف دشت هویج ادامه داده و کمی بالاتر به راهنمایی استاد از مسیر اصلی به سمت شمال غربی جدا گردیده و با گذر مجدد از رودخانه خود را از یال منتهی به دشت سوستون بالا کشیدیم.

 

 

 این دشت تقریبا در ضلع شمال غرب و بالاتر از دشت هویج قرار داشته و کلبه و درختان موجود آن که ضمن مسلط بودن بر دشت هویج چشم اندازی زیبا از آبشار سوستون را هم دارد محلی دنج برای توقف صرف صبحانه  را برایمان نوید می داد. با اذن استاد توقفی کوتاه و صرف صبحانه ای مختصر را انجام نمودیم .

 

 

مجدداً در ساعت 9.10 از ضلع شمال غربی دشت به صعود ادامه دادیم، با گذشت زمانی در حدود نیم ساعت، به دشت دیگری رسیدیم که در صعود چند ماه پیش مملو از برف بوده و اینک خاک نرم و آبرفتی آن ما را به عکسی یادگاری دعوت مینماید.

 

 

 از اینجا مسیر صعود ما جهت قله آتشکوه از مسیر قله ساکا جدا شده و ما با ادامه مسیر شمال از راه آب فصلی که تماماً سنگی است خود را بالا می کشیم.

 

 

حالا حدودا ساعت 11 رسیده اما آسمان نیمه ابری و هوای نسبتا مناسب موجب شده که بچه‌ها احساس خستگی زیادی نکنند. هنوز موفق به دیدن قله آتشکوه  نشده ایم، اما قله ریزان در سمت راست ما خود نمایی می کند.

 

 

با رسیدن به گردنه و تغییر مسیر به سمت شمال شرقی، در پس چند صخره رسوبی زیبا قله ای بلند و مغرور خود نمایی می کند و ما باید با گذشتن از زیر صخره ها و صعود از چند یال و گردنه خود را به او برسانیم.

 

 

 در ابتدا کمی مشکل به نظر می رسد ولی با سر قدم های حساب شده و راهنمایی های به موقع استاد این هم ممکن میشود و اینک در ساعت 12.30 تمام همنورد ان بر روی قله می رسند. همه به هم خدا قوت می گویند و بازار عکس های تکی و دسته جمعی حسابی داغ است.

 

 

کمی به  پایین برمیگردیم تا با امان از باد میوه ای خورده و گلویی تازه کنیم.

 

 

 حرکت سریع به سمت پایین و در مسیری دیگر فرودمان را سهل تر می کند

 

 

 با بازگشت به همان محل اتراق صبحگاهی، نهار را هم میهمان دشت سوستون می شویم، کمی استراحت و بازگشت به طرف روستا، کم کم بعد از ظهر را پشت سر می گذاریم.

 

 با رسیدن به کوچه باغ های روستا بی اختیار نگاهم در نگاه باغداری می افتد. هر دو مغرورانه هم دیگر را برانداز می کنیم، من سر مست از فتح قله و او مغرور از دست چین نمودن ما حصل یک سال کار. ناگهان نهیب استاد تاجبخش به یادم می‌آید که تمام این ها کار خداست و انسان بسیار ناتوان تر از این حرف ها ست. آری با تمام وجود شکر می کنم معبودی را که با لطف و کرم اجازه این صعود را در کنار دوستانی مهربان مرحمت فرمود.

 در ساعت 18 با رسیدن به روستا و سوار شدن بر خودرو برنامه این هفته را به پایان رساندیم. البته باز هم با صرف بستنی و این بار به میزبانی جناب حسین آقای دوست داشتنی.

                                                   تا برنامه دیگر حق یاورتان.