به نام خالق بهار
بوي بهشت ميدهد اين ارديبهشت
با سلامي بهاري خدمت دوستان ،
بهار است و زبان از وصف زيباييهاي دل انگيز آن عاجز ، در فلكه دوم شهران به همراه دوست ناياب جناب گاييني در ساعت شش و چهل دقيقه به ديگر دوستان گروه مي پيونديم تا در برنامه امروز كه قرار است با راهنمايي ليدر بزرگوار جناب آقاي تاجبخش در محدوده سولقان انجام شود ، شركت كنيم .
در بدو ورود به نفربر پرسون يك يا همان ميني بوس آقاي حقيقي با جمع گرم و صميمي دوستان مواجه مي شويم كه حسرت همراه نبودن با آنها در چند برنامه اخير دوباره زنده مي شود . چند نفر از دوستان هم براي اولين بار به گروه پيوسته اند كه از همينجا به آنها خوشامد مي گوييم .
بعد از رسيدن به سولقان از راه فرعي در سمت چپ مسير را ادامه مي دهيم و بعد از حدود 5 كيلومتر و پس از گذشتن از روستاي كشار پايين به روستاي كشار بالا مي رسيم و در ساعت هفت و 20 دقیقه صعود را از جاده خاكي كنار باغات روستا آغاز مي كنيم .
طبق معمول حلقه معارفه تشكيل مي شود و ليدر بزرگوار بعد تشريح برنامه امروز سرپرست ، مسول انضباطي ، عكاس و گزارشگر را معرفي مي نمايد ، در عين ناباوري با حفظ سمت به عنوان سرپرست هم انتخاب مي شوم ، اشك در چشمانم حلقه مي زنه و فرياد شادي و غرور در وجودم غوغا ميكنه ،
غافل از اينكه در آخر برنامه متوجه مي شوم سرپرستي من مثل اين مديرهايي ميمونه كه بودن و نبودنشون فرقي نميكنه و اگر ليدر بزرگوار خودشون گروه را سرو سامان ندهند سنگ روي سنگ بند نميشه .
خلاصه بعد از حدود يك ساعت پياده روي در مسير جاده ، براي تعيين محل صبحانه حاج آقا از گروه نظر خواهي مي كنند و پس ازتوافق اكثريت گروه بر ادامه مسير و صرف صبحانه در ارتفاعي بالاتر ، پس از كمي صعود با نظر حاج آقا بر مي گرديم به سمت دره تا صبحانه را در كنار رودخانه ميل نماييم.
پس از پيمودن مسير دشوار دره پراز نخاله، به كنار رودخانه و محلی سرسبز و بکر و پاکیزه در اطراف آن كه مي رسيم . اين نظر ليدر بزرگوار گروه را به تحسين وا ميدارد . آتشي بر پا مي شود و صداي آوازي دلنشين كه تا پايان برنامه بدون وقفه به گوش مي رسد و حقا كه دمت گرم باد آقا شجاع .
9.20 صبح پس از صبحانه : از دره بالا مي آييم كه تمرين خوبي هم هست براي عبور از مسيرهاي صعب العبور و دشوار وبه آهستگی مسير شيب داري را در امتدادي مستقيم صعود مي كنيم .
کشار در جنوب غربی سولقان قرار دارد .
مسیر دسترسی به کشار : از اول روستای سولقان، صد متر که جلوتر بروید، سمت چپ جاده و در کنار مدرسه ( قسمت غربی روستای سولقان ) یک بریدگی به چشم می‌خورد و با جلو رفتن متوجه می‌شوید که جاده « کشار » از همین‌جا شروع می‌شود.
کشار به دو بخش سفلی و علیا تقسیم می شود و شغل اکثریت اهالی کشاورزی است . عده ای از اهالی هم در تهران به گل فروشی مشغول هستند.
رودخانهٔ کشار یکی از شاخه‌های فرعی رودخانه کن است. این رودخانه در مسیر خود از کنار روستاهای کشار بالا و کشار پایین میگذرد.
از محصولات و سوغات کشار می توان به گیلاس های تکدانه و هلوی هسته جدای آن اشاره کرد که در منطقه از معروفیت خاصی برخوردار است.
و باغهايي هم هست كه در ارتفاعات و شيبهاي تند توسط اهالي احداث شده و صد البته وانت نيسان آبي رنگي كه تا آن ارتفاع خود را رسانده تا بگويد هميشه حق تقدم با اوست .
ارتفاع که می گیریم علاوه بر گلهاي لاله وحشي كه چشم نوازي مي كنند انواع گياهان كوهي هم ديده مي شوند . آقاي حاتمي هم كه يكي از آنهارا امتحان كرده به حال وروز وخيمي دچار مي شود كه همه مان نگران مي شويم ولي كمكهاي امدادي دوستان به دادش ميرسد و خدارا شكر بهبودي حاصل.
كرمهاي ابريشم كوهي و صحنه های تعقیب و گریز پرندگان شكاري و ماری که عکاس گروه را حسابی به واکنش الفرار !
وامیدارد حکایت از منطقه ای بکردارد که ما را به یاد فیلمهای مستند میندازد وعلاوه بر آن لحظاتي گروه را متوقف و نفس گیری را امکان پذیر می سازد .
پس از 3 ساعت صعود در شیبی نفس گیر ، بالاخره در ساعت 12.20 است كه به نزدیکی قله واريش مي رسيم .
قله هاي پهنه حصار در شمال غربي و بند عيش ( 2766) در شرق ما به خوبي پيداست و به لطف هواي پاك اين روزها برج ميلاد هم پيداست كه در برابر عظمت كوهستان احساس حقارت مي كند .
راه بازگشت طولانی ست (دره 18 بهشت به طرف آبشار حقیقت ) بنابراین پس از گرفتن عكس يادگاري مسير بازگشت را پی می گیریم تا به اميد خدا براي صرف ناهار به کنار چشمه برسيم.
پس از استراحتی کوتاه در پس صخره های سنگی زیر قله واریش ، راه را ادامه داده و ساعتي بعد ، قبل از توقف ناهار ، آقا مرتضي است كه با ده دقيقه ايروبيك دسته جمعي ، بدنها را سرحال مي آورد
ناهار را در كنار چشمه اي زلال در داخل دره ميل مي كنيم و ساعت سه و نيم براي ادامه حركت آماده مي شويم
و ساعتي بعد به آبشار حقيقت مي رسيم .پس از عکسی به یادگار، دوباره ارتفاع مي گيريم و پس از پشت سر نهادن چند بلندي به ارتفاعي مي رسيم كه جاده امامزاده داوود از آنجا پيداست و البته نفر بر معروفمان كه از آن بالا به قو طي كبريتي مي ماند .
حالا ساعت پنج و نيم است كه همگي با كوله باري از روحيه شاداب كوهستان در حال گرفتن عكس يادگاري در دهانه تونل اتوبان تهران - شمال هستيم واين پايان برنامه ماست .
جمله هفته :
در حال سوار شدن به ميني بوس شنيدم يكي از دوستان تازه وارد در حال مكالمه با تلفنش مي گفت اگر از آغاز عمرم كيلومتري به پايم بسته بودم باز هم با پياده روي امروز برابري نمي كرد .
